Zespół klasztorny pauliński: kościół p.w. św. Stanisława, gotycki, ceglany, 1465-66,  barokizowany  XVII-XVIII w.; dzwonnica-wieża bramna, 2 poł. XVIII w.; klasztor barokowy, 1466 r.

Zespół klasztorny paulinów zbudowano w latach 1465-66 z fundacji rodziny Koniecpolskich herbu Pobóg. Kościół pierwotnie miał formę gotycką. W XVII w. przeprowadzono częściową rozbudowę w stylu barokowym. Świątynia jest orientowaną budowlą jednonawową z wydłużonym prezbiterium zamkniętym wielobocznie i oszkarpowanym od zewnątrz. Do dziś w kościele zachowało się wiele cennych zabytków i fragmentów architektonicznych m.in. gotyckie kamienne nadproże z połowy XV w. nad wejściem do refektarza zdobione ornamentem geometrycznym, gotycka kamienna chrzcielnica z 2 poł. XV w. ozdobiona licznymi ornamentami i herbami oraz murowana mensa o pięciu ostrołukowych wnękach. Zachowała się również Pieta, drewniana polichromowana rzeźba pochodząca z początku XV w. Pochodzi najprawdopodobniej z wrocławskiego warsztatu i stanowi wybitne dzieło sztuki średniowiecznej. Na szczególną uwagę zasługuje późnorenesansowa płyta nagrobna Jana Koniecpolskiego i jego synów, wykonana z brązu w 1475 r. Należy do najcenniejszych zabytków tego typu w Polsce. Obok kościoła znajduje się murowana dzwonnica z połowy XVIII w. służąca również jako brama wjazdowa na teren klasztoru. W dzwonnicy dwa dzwony z połowy XV w.

Klasztor w wyniku rozbudowy z XVII w. jest piętrowym budynkiem, utrzymanym w stylu barokowym. Po całkowitej likwidacji klasztoru w 1864 r. paulini przejęli go ponownie w 1987 r. Przystąpiono wtedy do gruntownych prac konserwatorsko-remontowych zaniedbanego budynku, przywracając mu tym samym dawną świetność. Nieopodal klasztoru w ogrodzie rośnie pomnikowy, ponad 600-letni dąb o obwodzie około 650 cm.